Arabische inspiratie

[gesponsord bericht]

De Arabische keuken is een schatkist, een toverdoos. Ik graaf daar al lang in. Toen ik de uitnodiging kreeg voor een avond met Nadia Zerouali aarzelde ik dan ook geen moment. Zij is een topper. Jaren geleden kreeg ik van mijn broer, die lang in een bijzonder multiculti buurt woonde en winkelde en ook op een multiculti school werkte haar eerste kookboek Arabia kado. De ingrediënten die daar werden genoemd waren toen nog heel exotisch. Ik moest het even opzoeken: 2008 was dat. Nu, in 2016 zijn we al zover dat een website, Arab food lovers, precies die producten aanbiedt die soms lastig te krijgen zijn. In een prachtige doos (zie foto) en op deze avond voorzien van een fantastische inleiding en verhalen van Nadia. Dadelsiroop, dadels, honing, ras el hanout, couscous, vermicelli, paprikapuree, granaatappelsiroop, rozenwater, Aicha-tomatenpuree.. er kwam geen eind aan.

Bietendip: dadelsiroop en Za'atar (bevat sumac)

Nadia zei dat ze benieuwd was wat wij met dit soort ingrediënten zouden gaan koken, en hoe we ze zouden inpassen in onze eigen gerechten. Maar op mijn blog staan al tientallen recepten met deze producten; ik ben er al jaren mee bezig. Er is zoveel informatie bijgekomen sinds 2008: niet alleen receptuur, ook achtergrondkennis over ingrediënten, kooktradities en eetcultuur. Daarnaast ben ik actief op zoek gegaan in de vriendenkring, langs het voetbalveld én op het werk. Daar hoorde ik bijvoorbeeld het verhaal over die prachtige zongerijpte Mozafati-dadels.

Dadel-gembercakejes (sticky toffee pudding) met Mozafati-dadels

Ik was naar mijn collega uit Iran gestapt om het verhaal over deze bijzondere zongedroogde dadels te horen. Het is zo geweldig om mensen te vragen naar de producten waar ze mee zijn opgegroeid, je ziet ze weer als kind aan tafel zitten, rennen naar huis, zich verheugen op het grote Zoroaster-nieuwjaarsfeest. En mijn collega kon me uitleggen hoe deze dadels eerst rijpen en dan puur aan de zon drogen. Geweldig. Het blog over dit verhaal gebruikte ik als een soort paard van Troje, want het stond op de site toen ik de Eetquiz won. Daardoor kon ik een groot publiek bereiken, al was het maar een dag, met het verhaal over hoe bijzonder het is om in veiligheid, vrede en welvaart je benen 's avonds onder de tafel te steken. En dan ben ik blij dat ik door het koken en bloggen die verhalen waar ik zo graag naar luister kan doorvertellen.

Wintercouscous met halloumi: harissa

Zo zijn we ook alweer bij oorlog en narigheid, terwijl eten toch in eerste instantie vooral liefde is. Nou ja kortom: begin over de Arabische keuken en ik houd niet meer op. Zo'n wintercouscous, dat is toch feest op een bord? Of de soep hieronder: die is echt een voorbeeld van fusion. Geen Marokkaan zal spek in zijn harira gebruiken. Ik kookte pittige soep met spek voor mijn vader, die op hoge leeftijd van stevige smaken houdt.

Pittige minestrone met spek en harissa: Tunesische harissa 'le phare du Cap Bon'

Ras el hanout, de specerijenmix, gebruik ik heel erg veel in vegetarische gerechten met groente en peulvruchten. De  kinderen vinden bijna alles lekkerder met ras el hanout. Wat daarbij nog erg helpt is dat ik een heel speciale ras el hanout had: gemengd op het dakterras door de moeder van M in Nador. Eigen import, en wat was ik vereerd met dat potje! Dat is echt tot de laatste druppel gebruikt.

Snijbietstoof: ras el hanout, rozijnen

M en M hebben ook een bord mee teruggebracht uit Nador, en daarop heb ik typische Arabische smaken geserveerd maar weer met een Europese draai. Groenten geroosterd in de oven en gecaramelliseerd met honing. De foto knalt eruit en is ook veel bezocht. Dat moet door dat prachtige bord uit Nador komen, kan niet anders.

Ovenfeest van biet, knolselderij en wortel: honing

Nou ja, het gaat maar door eigenlijk. Wat dacht je van paprikapuree. Dat is wel zo'n ontzettend handig product. Het blijft lang goed in de ijskast en het kan alles oppeppen: een te zure soep, een te saaie saus, een dorre boterham - ik kan echt niet meer zonder. Vaak heb ik ajvar in huis, dat is de Balkanvariant. Nadia gebruikte de Turkse versie, die is nog puurder paprika met nog minder andere ingrediënten. Zij kookte er een pilav mee. Ik gebruikte paprikapuree bijvoorbeeld in een soep met mungbonen en paprika. Zaligheid. En ook weer iets waar alle kinderen blij van worden. Ronde, warme smaken.

Soep met mungbonen, paprika en ajvar: ajvar of Turkse paprikapuree

Het lijkt me duidelijk: zonder Arabische ingrediënten koken is hoe je het ook wendt of keert een gemiste kans. En toch, uiteindelijk is dat niet waarom ik deze blog schrijf, of waarom ik graag naar de verhalen van Nadia luister, of de moeders bij voetbal langs de lijn hun harira-recepten aftroggel, of zo dankbaar ben met de spullen uit Nador. Eten gaat, zoals ik eerder al zei over liefde. De liefde die alles in beweging zet, die alles altijd weer vernieuwt, die mensen met elkaar verbindt, die mensen bij elkaar terugbrengt, die kinderen de wereld instuurt. De moeder van M is net overleden. Zij mengde die ras el hanout op haar dakterras voor haar kinderen die uitgezworven waren over vele landen. Hoeveel liefde kregen die kinderen wel niet mee met dat potje? Liefde, we hebben niet meer dan de liefde. Maar hebben we meer nodig?

Rodekoolcompote: granaatappelsiroop