Een klassieker waarvoor er meer recepten zijn dan korrels zand op het strand. Lekker op warme dagen, op koude dagen, alleen, met een grote groep, voor jong en oud. Dit keer aan een speciale tafel: drie kinderen die ik al van kleinsaf ken, die normaal gesproken op tijd naar bed moesten als ik langs kwam om bij te praten met hun moeder, mijn vriendin. Nu was hun moeder weg, daarom was ik er juist, dus dat gaf een heel andere dynamiek. Om dan niet te veel tijd aan koken kwijt te zijn maakte ik de dag ervoor een grote pan saus. Pasta met rode saus, dat gaat er altijd in!
Eigenlijk begon het nog een dag eerder bij de Landwinkel, waar ik uit de vriezer speciaal gehakt haalde van hun dubbeldoelkoeien. Zeker in een saus als deze telt ieder ingrediënt. Dankzij het Hemelvaartweekend had ik ook tijd voor zo'n uitgebreide inkoop. Langzaam koken is toch het fijnste wat er is. Ik gebruikte het recept dat ik eigenlijk vorig jaar al had willen gebruiken om het schitterende kookboek van Antoinette Coops, Mangiamo, in het zonnetje te zetten. Daar zal ik binnenkort nog een aparte blog aan wijden. Het mooie is dat ik sinds dat boek uit is onbewust haar recepten gebruik, zelfs zonder ze op te zoeken. Ze zijn zo logisch en mooi, en ze laten alle smaken zo mooi uitkomen. Ze zijn totaal natuurlijk.
Op een hete zondagmiddag stapte ik in de trein naar Den Haag met een pot saus in mijn rugzak. Ik fietste nog langs de Albert Heijn, want ja, zelf zal ik ook nooit slagroom uit een spuitbus serveren thuis - maar hoe leuk is het om dat dan nu wel bij de aardbeien te serveren? We hadden een heerlijk rustig diner. Ik genoot van de tafelconversatie over schoolkeuze, kamer opruimen en hoeveel slagroom een mens kan eten. Samen maakten we de keuken aan kant. Want ja, pas als je moeder weg is zie je hoeveel ze altijd doet. Overigens wist iedereen prima wat er te gebeuren stond, ze waren meer dan hulpvaardig!
Na het eten ging ik zelf nog even naar het strand. Er kwam koude lucht met buien aan, wat was dat mooi! En wat maakt dat je hoofd leeg. Tevreden fietste ik terug naar het huis. We hadden al besproken dat ik als buitenstaander graag help maar dat de ochtendroutines echt mijn pet te boven gingen. Heerlijk om in de ochtend iedereen zo soepel op eigen kracht te zien vertrekken. Het appje halverwege de dag dat na school ook het laatste restje nog met smaak verorberd was maakte alles af. Antoinette, bedankt voor je mooie recept, M, bedankt voor je vertrouwen en kinderen, bedankt voor de fijne ontvangst! Zo ben ik weer terug bij het motto waarmee ik ooit deze blog begon: zoek het mooie in het gewone. En mijn oorspronkelijke ondertitel: koken voor de mensen van wie je houdt.
Ragu (uit Mangiamo van Antoinette Coops)
Ingrediënten
wat olijfolie en boter
200 gram ui
250 gram wortel
250 gram bleekselderij
1 kilo gehakt
zout en peper
3 knoflooktenen
wat nootmuskaat (Antoinette: kwart theelepel)
twee mespunten kaneel
ongeveer twee eetlepels tomatenpuree
een scheutje (half glas) witte wijn
drie blikken tomatenstukjes
Bereiding
1. Fruit rustig de ui in de olie en boter terwijl je de rest van de groenten ook heel fijn snijdt (brunoise). Laat ook de wortel en bleekselderij rustig meefruiten tot alles mooi zacht is. Breng het over naar een bord.
2. Voeg zo nodig wat extra olie toe aan de lege pan en bak het gehakt rul en bruin. Zout en peper het tijdens het bakken. Voeg dan knoflook en nootmuskaat en kaneel toe, en een paar lepels tomatenpuree. Bak kort mee en blus met de wijn. Laat de wijn opkoken. Voeg dan de blikken tomaten toe.
3. Laat het mengsel aan de kook komen en vervolgens 2-3 uur rustig stoven zonder deksel. Portioneer en vries desgewenst in. Ik haal hier vier porties voor vier personen uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten