Een boek als dit bestaat eigenlijk uit vier lagen. Eerst het aanzicht, inclusief de foto's en de schitterende opmaak. Dan de recepten zelf: prachtig eenvoudig en smaakvol. Het verhaal eromheen over hoe Marleen van Es tot tuinieren kwam en hoe ze dat door het jaar heen aanpakt. Dat zijn drie lagen.
De vierde is nog een laag dieper. Dat is de houding van Marleen, de manier waarop ze het geheel aanpakt. Tussen de regels, achter de regels, laat zij zien hoe je met de dingen om je heen kunt omgaan.
Voor de illustraties bij deze recensie vroeg ik de jongens om in de tuin foto's te maken van hoe ons eten er daar nu bij staat. Wij hebben een kleine stadstuin en vanaf het begin probeer ik daar wat eten uit te halen. Naast de kruiden rozemarijn, tijm, pepermunt, marjolein, lavas en salie zijn dat appels, rode bessen en sla. Oh en de framboos niet te vergeten die zeker van juni tot en met december vruchten draagt.
Daarmee is dan ook meteen duidelijk waarom die vierde laag van het boek van Marleen mij zo aanspreekt: ze wijst me de weg. Marleen doet het gewoon. Zonder dingen voor te schrijven, zonder dogma's, vanuit het contact met de dingen om haar heen. Of je nou in het groot tuiniert, of in het klein, of niet. Je kunt altijd iets van haar leren. Ik ga bijvoorbeeld met haar tips nog eens proberen om in de lastigere hoekjes van onze tuin ook nog iets eetbaars aan te planten.
Het mooie groter maken, dat was mijn aanzet voor bloggen. Het mooie groter maken, dat is precies wat Marleen laat zien. In haar manier van tuinieren, in haar simpele mooie recepten, en in de vorm van het boek. Marleen, gefeliciteerd met dit prachtboek. En voor de twijfelaars: op je nachtkastje, in de keuken, in de tuin of in je woonkamer. Dit boek komt overal tot zijn recht.
De recepten van Marleen volgen alle seizoenen en zijn jaloers makend simpel. Met een minimum aan ophef maakt Marleen het maximum aan smaak. Wil je voorbeelden? Kijk dan eens op haar blog, www.etenuitdevolkstuin.nl. Een voorbeeldje vind je ook op mijn blog. Ik verbouwde haar snijbietpakketjes tot een snijbietstoof, zie hierboven, die ik vorige maand al blogde. Als ik zie hoe onze jongens soms kijken bij mijn experimenten dan is haar eenvoud jaloersmakend. De blauwe pan met snijbietstoof was leeg voor ik twee keer met mijn ogen kon knipperen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten