Avondeten met resten begin september...

Na de vakantie was ik wat laks met het plannen van mijn weekmenu, dus algauw puilden de kasten uit. Daarom vandaag geen precieze recepten maar in plaats daarvan een impressie van hoe wij in de praktijk de koelkast leegkoken. Ik hoop dat er wat inspiratie uit te halen valt. Helaas heb ik geen foto van hoe treurig de restjes erbij lagen voordat ze weer een feest werden...

Een oeroud, kraakloos, steenhard stokbrood van dinsdag. Daar tover je met een goed mes, wat olijfolie en een teentje knoflook deze crostini mee. Licht met wat olijfolie bestrijken (kan ook achteraf), in de oven roosteren tot goudbruin, en even inwrijven met een knoflookteentje als ze uit de oven komen. Als beleg had ik een tomatenmozzarellasla voor de jongens en voor ons een wittebonenpuree van Ottolenghi. Zo simpel, wat kookvocht, citroensap, olijfolie, peper en zout. De bonen waren van een weekportie bonen, zoals ik die eigenlijk iedere week wel kook. In het oorspronkelijke recept komt op de puree nog een laag gegrilde paprika's, wij gebruikten diverse smaakvolle groenteresten. Helaas heb ik geen foto van de belegde crostini.

Dan de soep. Een rest van een bonensoep waar ik niet al te happy mee was. De zwart witte Urid Dahl bonen of linzen hadden me te veel smaak. Ik bakte opnieuw een ui aan met wat courgette en zo te zien ook wat paprika. Erbij de gepureerde soeprest, wat water, en een rest spaghetti. Flink wat dille en een kneep citroensap. Weg was de Urid dahl-smaak en over bleef een lekkere maaltijdsoep.

Wat mooie worteltjes even geroosterd in de oven (toch al warm vanwege de crostini) in wat olijfolie, peper en zout, 15-20 minuten bij 175 graden. Meer is niet nodig. Ik snijd ze in even grote stukken omdat ik die internet-trend van zwartgeblakerde worteltjes, hoe smaakvol en esthetisch ook, toch maar wilde overslaan. Op deze manier eten de kinderen groente gewoon uit de hand. Zonder aansporing.

En dan het toetje: wat was dát lekker. Ik had een paar zielige pruimen met gerimpelde schilletjes. Ze lagen al in de koelkast omdat de fruitvliegen erop af kwamen. Gehalveerd in de pan met wat boter en een klein sprenkeltje suiker kwamen ze helemaal tot leven. Rustig gebakken, af en toe omgedraaid. Je zou ze kunnen eten met room of ijs of vla of noem maar op.

Maar zover zijn we niet gekomen. Warm van een schoteltje waren het net snoepjes. Niets meer aan doen!

En dat was ons restenmaaltje. Het is ook wel makkelijk natuurlijk, die mooie zomerproducten en de late avondzon precies in de keuken als alles klaar is. Fijn, zo'n nazomer!